یک نفر میرسد از راه که ماه پیش نگاهش کم است…

بر دل من مرهم است دل شده دیوانه ی او وای وای!

یک نفر میرسد از راه؛ که من چشم دلم روشن است…

صاحب قلب من است؛ اشک منو شانه او وای وای!

دلدار میرسد و انگار آمده است؛ این بار با من دل خسته بماند…

باران میزند و ای کاش؛ پنجره ی قلبش رو به همه بسته بماند!