جایی همیشه در بالای مجلس خالی بود، یک کرسی با شکوه تر از همه‌ی کرسی‌ها...

حس پرسشگری پیاپی این سوال را در سرم می‌کوفت که آنجا جای کیست؟

چرا هیچکس آنجا نمی نشیند؟

این چرا، و چراهای بسیار دیگر...

راستش خجالت می کشیدم از کسی چیزی بپرسم

آیا سایرین نیز هم مانند من به این جای خالی اندیشده اند؟

آیا دیگران هم برای خالی بودن این کرسی هزار شاید و باید را بهم بافته اند؟

نمی‌دانستم،

ولی خیلی دوست داشتم بدانم...