7- جمعه، 10 سپتامبر 2004

هرچه که از نظر اوقات فراغت دچار کمبود هستیم، اما داستان‌­هایی که در مورد بیماران داریم آن را جبران می‌کند. امروز در «مستراح پزشکان»^[1] در خلال صرف نهار در حال تبادل داستان‌هایی از علائم نامعقول بیماری که افراد با آن­ها پذیرش می‌شوند هستیم. بین مراجعین­مان در چند هفتۀ اخیر، بیمارانی با شکایت از خارش دندان، بهبود ناگهانی شنوایی و درد بازو در حین دفع ادرار دیده‌ایم که هرکدام موجی از خندۀ مؤدبانه ایجاد می‌کنند، مثل همان خنده ­هایی که حین سخنرانی یک مقام عالی‌رتبۀ محلی در مراسم فارغ‌التحصیلی به حاضرین مستولی می­شود. دور میز نشسته ­ایم و از داستان­های­مان با بیماران که بعضاً از فرط عجیب و غریب بودن کم از حکایت­های اشباح اساطیری ندارند، برای هم تعریف می­کنیم. تا این­‌که نوبت به «سیموس» می‌رسد. تعریف می­کند که امروز صبح مراجعی را در اتاق اورژانس دیده که فکر می‌کرده فقط نیمی از صورتش عرق می‌کند.

[1] «مستراح پزشکان»، عبارت طعنه­ آمیزی است که هم اشاره به محدودۀ مشترک ما دارد که مجهز به چند کاناپه و یک میز بیلیارد خراب که محل استراحت ماست، و هم در انگلستان به وضعیتی که در آن سوءمدیریت دو یا چند پزشک سبب خراب شدن حال بیمار می­گردد و درواقع محل گندکاری ماست، اطلاق می­شود. اکثر بیماران من در این چند ماه نیز دچار همین وضعیت شده ­اند.