خدا که صورت ابروی دلگشای تو بست ۰۳۲

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است ۰۳۹...

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست ۰۳۸...

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است ۰۳۷...

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست ۰۳۶...

برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است ۰۳۵...

رواق منظر چشم من آشیانه‌ی توست ۰۳۴...

خلوت‌گزیده را به تماشا چه حاجت است ۰۳۳...

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است ۰۳۱...

زلفش هزار دل به یکی تار مو ببست ۰۳۰...