غزلی از نظام وفای کاشانی1

عاقبت بینایی

ای خوشا عاشقی و مستی و بی ‌پروایی

ای خوش از خون دل خویش قدح پیمایی

از دل من به کجا می‌روی ای غم دیگر؟

تو که هرجا روی آخر برِ من باز آیی

شستم از اشک و ز خون رنگ و جلایش دادم

صورت عشق نبد ورنه بدین زیبایی

رانده‌ایم از همه‌جا و گنه ما این است

که نداریم دلی بلهوس و هرجایی

چشم از خواب عدم باز نکردم هرگز

دیدم این است اگر عاقبت بینایی

پای در خانۀ بدنام، نظام از چه نهی

نیستت گر به سر ای دل، هوس رسوایی؟